Meteor wpakował się do bukmanki z pewnymi, zresztą krótkotrwałymi oporami. Wydawał się wiedzieć, co się święci i najwyraźniej żal mu było opuszczać znowu mamę Mirę, czemu dał wyraz rżeniem i paroma małymi podskokami w przyczepie. Jednak w drodze zachowywał się już bardzo grzecznie, co było wręcz rzeczą zaskakującą. Na miejscu nasze konie przywitały go gromkim, chóralnym "Cześć !", jednak potem nie było tak różowo. Wszystkie - jak to zawsze w stadzie - traktowały go początkowo jak intruza, nawet Ciotka Desta przeganiała go od swego paśnika. Fuks, dotychczas jedyny samiec w grupie, bronił zaś gorliwie swego haremu, przeganiając skutecznie intruza przy każdej okazji. Było to też ostatni dzień tegorocznego sezonu pastwiskowego, jednak napięta atmosfera i nie najlepsze w tym momencie stosunki "międzykońskie" spowodowały, że "stare" stado szukało ostatnich w tym sezonie mleczyków, zaś nowo przybyły członek ani myślał wychylić nosa z wybiegu i stał sobie sam, najwyraźniej nie bardzo wiedząc, co tu jest grane... Na szczęście już następnego dnia sytuacja zdecydowanie się poprawiła - Ciocia Desta awansowała do roli zastępczej mamy, oba konie na wybiegu stały sobie "ryjek w ryjek". Fuks i Belin też już nieco ochłonęły i zaczęły się pierwsze bezpośrednie kontakty (na razie przez tymczasowe ogrodzenie dzielące wybieg na pół).
Wprawdzie Sonia jeszcze przed przybyciem swego rumaka dumnie i buńczucznie opowiadała coś o planach nocowania w stajni, jednak jesienna aura zniechęciła ją do tego. Zamiast tego rozpoczęła już prace nad przywróceniem konie do przyzwoitej formy, bowiem pozostający przez 11 miesięcy poza jej zasiegiem koń miał aż nazbyt słodkie życie. Jedzenie, swobodne łazikowanie po wybiegu i pastwisku oraz wsuwanie owsa to były zapewne zajęcia wielce miłe, jednak drobnym skutkiem ubocznym było zanikanie muskulatury i bardzo wyraźny spadek kondycji. Sonia zaczęła więc od pracy z ziemi...
