Zaczęło się od porannego wyrzucenia całej ściółki z boksów. Bardzo wczesnoporannego, "świtem bladym, ledwie co słonko wschodzące zaróżowiło wiszące nad łąkami całuny mgieł..." - jak mawiał poeta Jaskier.
Póżniej szybko zajęliśmy się ścinkami. Działaliśmy dokładnie tak, jak przed rokiem, metodą "graboilogii stosowanej w odmiania półzmechanizowanej ciągniono-wleczonej". Wprawdzie okazało się, że tym razem big-bagi były jakieś takie raczej "słabosilne" i wykazywały tendencje do rwania się, a i linka holownicza raz za razem odmawiała posłuszeństwa, ale nasza siła, inteligencja spryt i przemyślność (no i skromność, oczywiście !) wzięły górę nad przeciwnościami losu. Praca zaczęła się od posiedzienia Komitetu Sterującego Do Spraw Jedynej Słusznej Metody Aplikowania Surowców Tekstylnych Wtórnych Silnie Rozdrobnionych Na Terenach Rolniczych ( w skrócie: KSDSJSMASTWSRNTR). Obradom przewodniczyła Gosia, przy czym jej głos liczył się potrójnie z uwagi na dzierżony w trakcie posiedzenia aregument nie do odparcia.
Mimo pewnych sprzeciwów opozycji Pani Przewodnicząca wydała rozporządzenie o sposobie zapobiegania rozprzestrzenianiu się niewłaściwych pomysłów na realizację ścinkowej "dobrej zmiany" i natychmiast przystąpiła do działania z rozmachem, któremu towarzyszył dziki błysk satysfakcji w oku.
A pozostałe członkinie zgromadzenia ochoczo poszły w jej ślady.
Nadzorujący prace Figiel wprawdzie coś tam się odszczekiwał, ale wiedziony instynktem samozachowawczym pozostawał wycofany na z góry upatrzonej pozycji.
Cała ekipa przystąpiła do pracy...
...Która w pwenych aspektach nieoczekiwanie okazała się całkiem przyjemna.
Koniec zwieńczył dzieło - leczy był to dopiero koniec pierwszego etapu.
W ramach krótkiej przerwy relaksacyjnej "zrobiliśmy dobrze" koniom, puszczając je na godzinną wyżerkę. Z ich punktu widzenia niestety zdecydowanie za krótką - ale tak na pierwszych wypasach musi być. Dewil od razu trafił na swój ulubiony kawałek, którego przez cały czas nie odstępował ani na krok.
Ganimedes głodu nie cierpiał, zajął się więc pozowaniem.
Za to doświadczony Fuks wiedział dobrze, po co jest pastwisko i ryjka z trawy nie wyjmował w ogóle.
Rico tradycyjnie łaził z kąta w kąt w poszukiwaniu tego, co najsmaczniejsze...
A wiadomo: nie ma jak "cudzesy na sępa".
W międzyczasie trzy sączowiskie amazonki odkurzały i malowały stajnię, czego efekt widać na załączonym obrazku:
Ja zaś turlałem się w kółko po placu do jazdy - nie, nie konno, lecz ciągnikowo, długo mieszając ścinki z podłożem, a następnie wyrównując je i wałując, czego efekt również widać na drugim załączonym obrazku:
No i last, but not least - wiata gotowa !
Brawo My ! (jak wiadomo egocentryczny samozachwyt dozowany z umiarem jeszcze nikomu nie zaszkodził - nawet w większych ilościach)
)