Tak o swoim psie pisze Julka:

	Proszenie, a wręcz błaganie rodziców o psa trwało az rok. W końcu nadszedł ten dzień, w którym rodzice postanowili, że kupimy psa. Wybór był prosty: Labrador. Tata wrócił z pracy i oswiadczył ze dzwoniła do niego pani z hodowli i powiedziała, że 2 sierpnia urodziło się 11 biszkoptowych szeniaczków, możemy przyjechać i wybrać sobie tego pieska, którego chcemy. Ori, chociaż taka maleńka, od razu podbiła moje serce i wiedziałam, że chcę właśnie ją. Jak kazdy szczeniaczek była taka słodka i miała takie miekkie łapki, które jeszcze nie były na dworze.
	Dwa miesiace pózniej zabralismy ja do domu. W domu okazało się, że nadal jest słodziutka, ale już nie taka grzeczna... Ori, chociaż ma na sumieniu parę grzeszków, jest moim ukochanym pieskiem. Ori do perfekcji opanowała sztukę oszukiwania moich rodziców i kiedy rodzice usną, Orii znajduje sie w moim łóżku. A przy tym rozwala się tak na poduszce, że ja o mały włos nie spadam . Najlepsze miny Orcia "strzela", kiedy coś zbroi albo jak cos chce. Kiedy jestem na nia wśćiekła ona podchodzi do mnie, siada przede mną i patrzy na mnie z talentem iście aktorskim.
	Jak na psa przystało - uwielbia gonić koty. Wszystko zaczęło sie odkąd pewien kot podrapał ją po pyszczku. Od tamtego czasu każdy kot jest potencjalną ofiarą. Bardzo lubi spacerowac ze mna po polach. Jest taka wierna, że nawet jak tata kosi trawę, to ona chodzi za nim (chociaz kosiarka to dla mojego pieska straaaszna rzecz).
	Dziś od naszego poznania mijają już dwa lata. Ori pomimo swojego wieku (labradory w wieku 2 lat stają się zrównoważone) nadal zachowuje się jak szczeniak. Nigdy nie zamieniłabym jej na zadnego innego psa... To nie zaden czempion z wystawy to tylko moja Orinoko...